De MS-hug

Het menselijk lichaam is een wonderbaarlijke machine. Een goed geoliede machine die het doorgaans goed doet op de juiste brandstof, goede verzorging en de benodigde rust op zijn tijd. Als er iets hapert, is daar de monteur, oftewel de dokter, die het euvel verhelpt en je kunt weer verder.

Soms gaat er ondanks de juiste brandstof, goede verzorging en benodigde rust toch iets mis. Kan de monteur het ook niet 1-2-3 fixen. Op zulke momenten, sta je er pas bij stil hoe bijzonder en waardevol een gezond en normaal functionerend lichaam is. Zoals een machine met soms wat haperingen of een ontbrekend schroefje best kan functioneren, kan het menselijk lichaam dit ook. Soms met wat hulp van buitenaf. Een tabletje, injectie, massage, ingreep of aanpassing kunnen wonderen verrichten. Met eventuele blijvende haperingen, kun je leren omgaan, zodat het toch leefbaar blijft.

Nu heb ik de afgelopen weken kennis gemaakt met de MS-hug. Een wonderbaarlijk fenomeen waar mijn lichaam me mee confronteert. Sinds de lumbaalpunctie, ervaar ik dit gevoel van tijd tot tijd, zonder te weten wat het was. Op een gegeven moment heb ik een consult gevraagd bij dr. Google. Warempel, het gevoel bestaat en heeft zelfs een naam: de MS-hug. Weer iets geleerd….

Ter informatie: MS-hug, Engels voor multiple sclerose knuffel, ook wel MS girdle of girdle band sensation genoemd. Het is een vorm van overgevoeligheid van de spieren die zijn gelegen tussen de ribben en die de ribben op hun plaats houden. De MS-hug dankt zijn naam aan de manier waarop pijn, tinteling of druk zich rondom het bovenlichaam ontwikkelt. Kan van een paar seconden, tot uren tot zelfs dagen duren of met tussenpozen terugkeren. Warmte, stress of vermoeidheid kunnen zorgen voor een toename van de symptomen, maar hoeven niet te betekenen van de ziekte verergert. Het is een indicator die aangeeft dat men meer moet rusten, ontstressen of afkoelen (bij koorts). Een soort van dashboardlampje van je lichaam, je eigen machine.

Geloof me, het woord MS-hug klinkt aantrekkelijker dan het is. Ik ervaar het als een strakke band om mijn borstkas, die me het gevoel geeft, dat ik niet meer voldoende lucht binnen krijg. Die me de adem beneemt. Ik heb het vooral aan het einde van de dag, of overdag als ik teveel heb gedaan, als ik te weinig heb gerust of als ik iets ga doen wat ik spannend vind. Als ik het voel, en ik neem rust, trekt het ook weer langzaam weg. Het is tot nu toe bij mij niet een gevoel dat dagenlang aanhoudt.

Eigenlijk geniaal dat het lichaam dit op deze manier aangeeft. Je kunt het negeren, maar daar word je beslist niet vrolijker dan. Het is me alleen nog niet duidelijk wat precies de bedoeling is van die knuffel. Moet ik ervoor zorgen, dat ik dit gevoel niet krijg? Of moet ik gewoon op het moment dat ik het gevoel krijg, rust nemen? Ga ik voor preventie? Of neem ik maatregelen als het zover is?

Lastig. Zeker in deze tijd waarin ik volop mijn (nieuwe) grenzen aan het opzoeken ben. Aangezien ik nu dagelijks geknuffeld wordt door de MS, denk ik, dat ik vaak grensoverschrijdend bezig ben. Ik hoop dat gaandeweg de tijd me duidelijk gaat worden, waar mijn grenzen liggen en dat ik dan zelf bepaal of het de moeite waard is om er overheen te gaan of juist niet. Of het me een knuffel waard is of juist niet…..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie