Een nieuw jasje

Toen we in augustus thuiskwamen van onze zomervakantie, schreef ik in de blog Mijn MS en ikke naar Texel dat dit voorlopig mijn laatste blog zou worden. Ik was er even klaar mee. Ik had op dat moment behoefte aan wat meer privacy rondom mijn MS en ikke. Een nieuwe start na de zomervakantie, zonder bloggen. Eens kijken hoe dat zou bevallen. Dat ik het bloggen zou gaan missen, was me al vrij snel duidelijk. Het is een onderdeel van mijn leven geworden waar ik veel voldoening uit haal. Het is ook een soort van uitlaatklep om mijn hoofd leeg te maken.

Destijds heb ik er voor gekozen om te gaan bloggen over mijn leven met en na de diagnose MS. Eigenlijk in eerste instantie om mensen op de hoogte te houden van mijn situatie, zodat ik niet iedere keer opnieuw hetzelfde hoefde te vertellen. Achteraf gezien heeft het me heel erg goed gedaan in het verwerkingsproces. Als ik nu mijn blogs teruglees, zie ik pieken en dalen. Zie ik verdriet en geluk. Maar ik zie ook dat ik in herhaling val. In sommige blogs zie ik dingen voorbij komen, waar ik al eerder over geschreven heb. Dingen die ook in de toekomst voorbij zullen blijven komen. Gewoon omdat ze bij MS horen. Moet ik daar over blijven schrijven? Tot in den treure? Nee, dat staat me tegen. Dat heeft een hoog heb-je-haar-weer-gehalte en daar houd ik niet van. Vandaar mijn keuze om voorlopig mijn pen aan de wilgen te hangen. Want waar zou ik anders dan MS over moeten schrijven?

Toch kruipt mijn schrijversbloed waar het niet gaan kan. Soms komen er gedachten omhoog, die ik graag aan het papier toe zou willen vertrouwen. Of in mijn geval, in een blog zou willen zetten. Dat geeft rust in mijn hoofd. Tot mijn grote verbazing zijn er dus toch nog genoeg andere onderwerpen waar ik over kan schrijven. Waarom zou ik dan niet af en toe een blog schrijven en jullie toch een kijkje geven in mijn leven en wat er op dat moment in mijn hoofd omgaat? Zal dus niet altijd MS relateerd zijn. Bij voorkeur zelfs níet MS gerelateerd. Juist om aan te geven dat mijn leven gewoon doorgaat. Schrijven over dagelijkse dingen die mij bezig houden. Schrijven omdat ik het leuk vind om te schrijven. Dus heb ik mijn pen toch maar weer tevoorschijn gehaald. En ik moet zeggen, ik word er erg happy van.

Mijn voorlopig stoppen heeft dus niet langer geduurd dan drie weken. Toch wil ik het wel anders gaan doen. Vanaf nu komen mijn blogs in een nieuw jasje of misschien kan ik beter zeggen vanuit een ander perspectief. Kijken hoe dit bevalt en of ik mijn lezers en lezeressen net zo kan boeien als bij mijn vorige blogs. Ik ben erg benieuwd en ik hoor het over een tijd graag terug. Mocht het niet succesvol zijn, dan weet ik nu in ieder geval waar die wilgen zijn…