Ikke, ikke en de rest ….

Jaren geleden was ik een persoon, die heel begaan was met het lot van anderen. Ik kon er ontzettend ver in mee gaan, als iemand in de problemen zat. Ik had een luisterend oor voor die ander, zette mijn deur en mijn hart open, deed alles wat in mijn vermogen lag om de in nood verkerende mens te helpen. Tegenwoordig ben ik daar wat meer terughoudender in. Maakt dat mij een slechter mens?

Langzaam maar zeker is de gedachte naar voren gekomen, dat ik mezelf best op de eerste plaats mag zetten. Niet in de vorm van ikke, ikke en de rest kan stikken. Dat gaat me te ver. Maar ik kan tegenwoordig keuzes maken, die goed voor mezelf zijn en misschien voor een ander nadelig uit kunnen vallen. In het verleden heb ik wel eens keuzes gemaakt, waarbij ik mezelf wegcijferde. Niet dat ik daar spijt van heb, beslist niet. Toch is er gaandeweg de jaren iets veranderd.

Ik heb nog steeds een luisterend oor voor iemand die zijn verhaal kwijt wil. Mijn deur staat ook nog steeds open, niet meer wagenwijd, maar op een kiertje. Ik spring niet meer direct in de oplossingsmodus. Ik heb tegenwoordig genoeg aan mezelf. Is dat egoïstisch? Misschien wel. Vind ik dat erg? Soms wel. Wil ik er iets aan veranderen? Eigenlijk niet.

In het verleden, had ik wel eens verwachtingen van mensen, die niet waargemaakt werden. Ik kon dan verschrikkelijk teleurgesteld zijn. Of er verdrietig en soms zelfs boos om worden. De personen in kwestie waren zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust. Omdat ik die verwachtingen nooit uitsprak, bleven het mijn gedachten. En was ik ook de enige die daar last van had.

Wat ik toen niet in zag, maar inmiddels wel is, dat het mijn verwachtingen waren, mijn gedachten. Misschien is het nu ook wel zo, dat mensen naar mij toe verwachtingen hebben, die ik niet waar maak. Dan hoop ik dat ze hetzelfde inzicht hebben of krijgen, als wat ik inmiddels heb. Want ik heb geen last van andermans verwachtingen, ik kan immers geen gedachten lezen. Deze verwachtingen kunnen natuurlijk ook uitgesproken worden, dan kan ik er iets mee doen. Mits ik dat wil. Want ik heb voor mezelf voortaan heel duidelijk wat ik wil en wat ik niet wil. Wat goed voor me is en wat niet.

Ikke, ikke en de rest kan stikken? Nee hoor, zo erg is het niet. Maar ik vind mezelf wel belangrijk genoeg, om keuzes te maken, waarbij ik mezelf niet wegcijfer. Waarbij ik me afvraag of het goed voor me is. Als dit niet het geval is, zal ik toch voor mezelf kiezen. Gewoon, omdat ik het waard ben.