Een jaar geleden

Vandaag precies een jaar geleden was ik in Zuid-Frankrijk om die grote kale reus, de Mont Ventoux, te beklimmen. Klimmen tegen MS, editie 2018. Samen met Jolanda aan mijn zijde en mijn gezin aan de zijlijn als supporters. Wat een MonStertocht. Wat een happening. Wat een sportief geweld. Overweldigend! Heel bijzonder dat we deze dag mee mochten maken.

Het begon allemaal heel onschuldig bij een high tea. Ik vertelde Jolanda dat ik graag mee zou willen doen aan Klimmen tegen MS. Toen zij meteen, zonder enige aarzeling, aangaf met mij mee te willen lopen, gingen alle remmen los en werden er plannen gesmeed. Er was geen weg meer terug, alleen nog maar omhoog, op naar de top.

De weg naar die top bestond uit goede voorbereidingen. Heuveltrainingen, bezoekjes aan de sportschool en de fysiotherapeut maar bovenal heel veel plezier samen. Alle mooie en lieve reacties die we kregen van mensen uit onze omgeving. De vele gulle donaties. Iedereen leefde mee, stak ons een hart onder de riem. Onvergetelijk!

Een jaar geleden stonden we onder aan de voet van die grote kale reus. Om 07.00 uur werd het startschot gegeven en begonnen we aan onze grootste sportieve uitdaging ooit. De eerste honderd meters waren meteen zwaar. Onze spieren moesten wennen aan een andere stand, standje omhoog. Maar toen we eenmaal ons eigen wandeltempo te pakken hadden, gingen we (soms) met het verstand op nul gewoon lopen. Soms even kletsen, soms in gedachten verzonken. Soms met een muziekje in de oren en soms genietend van de rust en de mooie omgeving.

Onderweg werden we aangemoedigd. Door onbekenden langs de weg, door fietsers die al een keer boven waren geweest en voor een tweede ronde gingen, door voorbijgangers in auto’s. Maar ook door mijn eigen gezin. Trots op onze kinderen, die ongetraind vele kilometers mee naar boven zijn gelopen. Samen ben je sterk. Zij hebben het er nog steeds over en zijn ook vastbesloten om zelf een keer te gaan Klimmen tegen MS. Dan blijft mama fijn aan de zijlijn als supporter.

Iets over enen liepen we hand in hand de finish over. Moe maar voldaan. We did it! En wat waren we trots. Terugkijkend op deze memorabele dag, was dit precies wat ik op dat moment nodig had. Deze dag heeft me bakken met energie gekost. Het heeft een aantal weken geduurd, voordat ik weer helemaal bijgekomen was van dit sportieve geweld. Tegelijkertijd heeft deze dag me ook ontzettend veel energie gegeven. Wetende dat je in staat bent om zo’n megaprestatie te leveren. Op pure wilskracht. Wetende dat je lijf dit eigenlijk helemaal niet aankan en het toch willen doen. En dat het uiteindelijk ook nog lukt. Op dagen dat het iets minder gaat, geeft deze gedachte mij kracht. En dat neem ik mijn hele leven verder mee.

10 juni 2018 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Het was een dag om nooit te vergeten.

Advertentie