Blog 140

De komende weken staan in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van schooljaar 2018/2019. Onze zoon stroomt door naar HAVO 4. Onze dochter neemt afscheid van de basisschool en gaat zich voorbereiden op het voortgezet onderwijs. Alhoewel ik natuurlijk geen afscheid kan nemen van mijn MS, kon dat maar (!), lukt het me wel steeds beter om er wat afstand van te nemen en de MS niet mijn leven te laten beheersen. De ene dag gaat het iets beter dan de andere, maar over het algemeen het lukt me aardig. Daarom heb ik besloten om voorlopig afscheid te nemen van het bloggen.

Want zomaar ineens ben ik er klaar mee. Schrijven, bloggen, delen, hoe je het ook wilt noemen. Meestal heb ik genoeg woorden in mijn hoofd. Maar ineens zijn ze weg. Foetsie. Verdwenen. Het wordt sinds lange tijd weer eens stil in mijn hoofd. Best een vreemde gewaarwording voor iemand die altijd wel woorden en gedachten in haar hoofd heeft en altijd wel iets weet te schrijven.

140 blogs heb ik inmiddels geschreven. Blogs waarin ik lief en leed heb gedeeld. Blogs die gelezen werden en waar ik geregeld lieve reacties op kreeg. Blogs die ik nodig had om hetgeen me overkomen was, te verwerken en een plek te geven in mijn leven. Inmiddels zijn we twee en een half jaar verder. Mijn inspiratie om te schrijven is weg. Alsof alle woorden gezegd en opgeschreven zijn. Ik wil even niet meer.

Het gaat goed met mij. Mijn MS houdt zich redelijk rustig. Ik heb het gevoel dat ik weer tijd en ruimte krijg voor andere dingen. Het gevoel dat ik afgeschreven was, verdwijnt steeds meer naar de achtergrond. Ik tel nog wel degelijk mee en dit zorgt weer voor nieuwe plannen en uitdagingen. Ik heb mijn draai gevonden. In ons gezin loopt alles op rolletjes. Ook mijn gezinsleden hebben hun draai gevonden rondom mijn MS en ikke.

Ik realiseer me echt wel, dat mijn MS altijd bij me blijft. Dat die altijd op de loer blijft liggen en op elk moment toe kan slaan. Maar voor het eerst sinds lange tijd heb ik er vertrouwen in, dat mijn lichaam enerzijds sterk genoeg is om deze ongenode gast te weerstaan en anderzijds flexibel genoeg is om hem tegemoet te komen in zijn eisen. Natuurlijk zal ik echt nog wel eens genadeloos onderuit gaan. Maar zolang ik de kracht vindt, om weer overeind te krabbelen, komt ook dát wel weer goed. Daardoor durf ik weer plannen te maken, zonder steeds te denken: wat als?

Dit alles bijelkaar heeft me doen besluiten om een pauze in te lassen wat het bloggen betreft. Even afscheid nemen van Mijn MS en ikke, even weer gewoon Natascha. De zomervakantie staat voor de deur. De komende maanden ga ik genieten. Van mijn gezin. Van de zomer. Van het leven. Met de volle 100%. Dus lieve lezers en lezeressen, heel erg bedankt voor jullie aandacht en reacties de afgelopen jaren. Ik piep er even tussenuit 👋🏻

Advertentie