Tot hier en niet verder

Zomaar ineens krijg je een duidelijk teken: het is teveel geweest. Zelf denk ik nog steeds dat ik een soort superwoman ben. Door niets of niemand te verslaan. En dan komt het moment, dat je inziet dat je de afgelopen weken veel te veel van jezelf hebt gevraagd. Dat je door bent gegaan en alle signalen hebt genegeerd. Zelfs een black out lieten geen bellen rinkelen. Totdat afgelopen donderdag letterlijk en figuurlijk de vlam in de pan sloeg. Gelukkig was ik helder van geest om adequaat te handelen. Maar dit was hét teken, tot hier en niet verder.

De afgelopen weken heb ik getracht veel ballen in de lucht te houden, zonder er ook maar eentje weg te leggen of te laten vallen. Zorgen om onze zoon die aan het herstellen is na een ingreep. Een herstel dat niet vlekkeloos verloopt door complicaties. Deze brengen extra ziekenhuisbezoeken met zich mee. Naast het brengen en halen, want hij kan niet naar school fietsen.

Zorgen om onze dochter die net gestart is op de brugklas. Het is veel en het is wennen. Wennen aan een nieuw schoolritme, naar school fietsen en bergen huiswerk maken. Onverhoopt kwam daar ook nog eens een flinke longontsteking bij om de hoek kijken waardoor ze een paar dagen uit de running was. Eenmaal aan het herstellen, moest ook zij gebracht en gehaald worden, omdat fietsen nog niet lukte.

Zorgen om mijn schoonmoeder die tijdens haar vakantie in het buitenland ongelukkig ten val is gekomen en daar in het ziekenhuis terecht kwam. Gelukkig is ze, naar veel gedoe en geregel weer terug in Nederland en kan ze aan een langdurige herstelperiode beginnen.

Terwijl het leek dat alles weer de goede richting uit ging en ik nog steeds alle ballen hoog kon houden, liet ik mijn eigen balletje vallen. Dit zou eigenlijk het belangrijkste balletje moeten zijn, wat de meeste aandacht nodig heeft. Helaas, dat was ik tijdens het jongleren even vergeten. Relativeren helpt niet meer. Op het werk is genoeg te doen, thuis wacht een huis op een schoonmaakbeurt, er moeten boodschappen gedaan worden en in de tuin groeit het onkruid boven de beplanting uit. Manlief wordt ook nog eens ziek. Alles gaat gewoon door en ik kom nergens meer aan toe. Het fijnste moment van de dag is als ik om 21.00 uur doodmoe mijn bed in val. Ik hoef niet meer te denken, niet meer te zorgen en niets meer te doen. Alleen maar lekker slapen totdat de wekker mij weer wakker maakt voor de nieuwe dag.

Na het vlam-in-de-pan incident, kwam ik tot de conclusie, dat het genoeg geweest was. Ik leefde al dagen op mijn reserve accu en ik zat er compleet doorheen, de traantjes zaten hoog. Er zat niets anders op dan me ziek te melden. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb maar toch noodgedwongen heb gedaan. Gisteren heb ik heel veel geslapen en de komende dagen staan ook in het teken van slapen en mijn accu weer opladen. Ik hoop snel op betere tijden…