30 jaar verder….

April 2050

Terwijl ik lekker buiten zit te genieten van de eerste zonnestraaltjes, komen mijn dochter en kleindochter op bezoek. Onder het genot van een kopje thee, vertelt mijn kleindochter dat ze met geschiedenis bezig zijn over de Corona crisis in het jaar 2020. Ze vraagt of ik haar wat wil vertellen over die bizarre tijd. Ik ga in gedachten terug naar april 2020 en begin mijn verhaal:

Toen ik jouw leeftijd had, kon ik uren luisteren naar de verhalen die mijn oma mij vertelde over de Tweede Wereldoorlog. De Corona crisis was ook een soort van oorlogstijd, maar dan anders. Er waren geen kapot geschoten gebouwen en huizen en er denderden geen tanks door de straten. Het was stil op straat, akelig stil. Treinen en bussen waren leeg. Je zag geen strepen in de lucht, omdat er amper vliegverkeer was in die cruciale maanden.

De uitbraak van het virus begon eind 2019 in China. Doordat mensen de hele wereld over reisden, reisde het virus met de mensen mee. Februari 2020 begon het virus in Nederland zijn kop op te steken. Om een grote uitbraak tegen te gaan, begon het in Nederland met een dringend verzoek van de minister president, om bij begroetingen geen handen meer te schudden. Toen bleek dat deze maatregel niet voldoende was, ging de minister president het Nederlandse volk geregeld op de televisie toespreken en kregen we andere maatregelen opgelegd. Je moest zoveel mogelijk thuis blijven. Hoesten en niezen in je elleboog. Als je naar buiten ging, moest je 1,5 meter afstand houden. Horeca en scholen gingen dicht, kappers en nagelstylisten moesten hun deuren sluiten. Ziekenhuizen en andere zorginstellingen lieten geen familie en andere bezoekers meer binnen. Het openbare leven kwam stil te liggen. Als je je niet aan de regels hield, kon je zelfs een boete krijgen!

Je mocht boodschappen doen, maar alleen en je moest voldoende afstand houden van andere mensen. Er was beslist geen hongersnood, er was zelfs eten in overvloed. Alleen toiletpapier was schaars in die dagen. Waarom? Geen idee. Tot op heden heb ik nooit begrepen waarom mensen zo massaal toiletpapier kochten.

Als ik toen de leeftijd had, die ik nu heb, en ik was ziek geworden, was er hoogstwaarschijnlijk voor mij geen plek op de IC geweest. De IC bedden waren allemaal bezet en het zorgpersoneel was overbelast. De mensen in het ziekenhuis stierven vaak in het bijzijn van verplegend personeel, zonder familieleden. Zo verdrietig en schrijnend….

Gelukkig kreeg men het virus uiteindelijk onder controle en konden we weer langzaam het dagelijks leven oppakken. Maar het zou nooit meer worden zoals voorheen….

Mijn kleindochter keek me met grote ogen aan. Ja lieve meid, elke dag dat je leeft, wordt er een stukje geschiedenis geschreven. Soms zijn het ingrijpende gebeurtenissen. Soms zijn ze onvergetelijk en soms intens verdrietig. De Corona crisis was behoorlijk indrukwekkend. Jouw moeder was toen net zo oud als jij nu. Eigenlijk nog veel te jong om te overzien wat er gebeurde in de wereld. Maar het gebeurde en we konden er niets aan veranderen. Uiteindelijk hebben we het met z’n allen gered.

Vergeet nooit: wat er ook gebeurt, hou vertrouwen in de toekomst. Alles komt uiteindelijk goed…