Hoe de dagen gaan

Donderdagochtend… Het is rustig in huis. Manlief is vandaag voor de verandering eens op locatie aan het werk, in plaats van thuis. De kinderen zijn naar school. Sinds lange tijd heb ik weer even het huis voor mij alleen. De wekelijkse boodschappen zijn binnen. Er wacht poetswerk op mij, maar daar heb ik nu nog geen zin in. Ik neem even rustig de tijd voor een lekkere kop thee en het schrijven van een blog.

Wat zijn we toch in een vreemde wereld beland. Wie had dit een jaar geleden zo kunnen bedenken? Dan was je vierkant uitgelachen, dat weet ik zeker. We wennen aan de bubbel waarin we leven. Doordeweekse dagen gaan over in het weekend en het weekend gaat over in doordeweekse dagen. Dit is hoe de dagen gaan.

Ik hou van rust en stilte. Toch vraag ik me soms wel eens af, of deze gedeeltelijke lockdown me niet asociaal maakt. Is het wel normaal dat ik genoeg heb aan deze rust om me heen? Zou ik niet veel meer moeten verlangen naar verjaardagen, afspraken, etentjes en gezelligheid buiten de deur?

Het scheelt natuurlijk wel dat ik drie ochtenden in de week werk en dan omringd ben door gezellige collega’s. Ik doe wekelijks zelf de boodschappen, dus zo compleet afgesloten van de wereld ben ik niet. Maar als ik eenmaal thuis ben, vind ik de huidige situatie helemaal best. Ik geniet van de rust, ik geniet van ons gezin. Ook dit is hoe de dagen gaan.

Natuurlijk ben ik me er wel van bewust, dat ik een bevoorrecht mens ben. Ik heb op dit moment geen verdriet, geen zorgen en geen ellende. Ik voel me goed en ik ben een gelukkig mens. Ik wil me niet afsluiten voor alle ellende op de wereld. Maar als ik er niets aan kan veranderen, hoef ik me er ook niet mee bezig te houden en me er ook niet druk over te maken. Dat is de beste les die mijn MS aan ikke heeft geleerd….

Advertentie