Ga ik dit met jullie delen? (deel 4)

Ziekenhuisbezoek in deze corona tijd is anders dan anders. Er wordt gevraagd om alleen te komen. Mocht er begeleiding nodig zijn, dan mag dat uiteraard, maar als het even kan liever niet. Nu moest ik er nog niet aan denken, om auto te rijden. Daarvoor zit de angst toch nog wel een beetje in mijn lijf. Dus besloot ik om met de fiets te gaan. Het was wel koud, maar daar kun je je tegen aankleden. Een beetje frisse lucht zou me vast goed doen.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was meer dan een beetje frisse lucht. Brrrr…. ijzig koud was het. Maar ik heb het gered. Na een half uur wachten in de wachtkamer, was ik weer ontdooid en werd ik naar binnen geroepen. Ik heb een fijn gesprek gehad met de neuroloog. Heb uitgelegd wat er was gebeurd en heb mijn zorgen uitgesproken. Zij deed een paar neurologische onderzoekjes die op z’n minst gezegd niet prettig waren. Conclusie: het gaat beter maar de duizeligheid ligt op de loer en komt meteen weer opzetten bij onverwachte bewegingen.

Dat deze aanval werd veroorzaakt door de medicatie, leek haar erg onwaarschijnlijk. Dan had ik er al veel eerder last van moeten hebben. Een Ménière-achtig iets is niet haar tak van sport. Dat hoort bij de KNO-arts thuis. Gezien mijn voorgeschiedenis, heeft ze voorgesteld om een MRI te laten maken. Om uit te sluiten dat het MS gerelateerd is (geweest). Nieuwe laesies (ontstekingen) in de hersenstam en aantasting van de zenuwen die het evenwichtsorgaan aansturen, zouden de oorzaak kunnen zijn. Als dit inderdaad het geval is, volgt er een nieuw plan van aanpak. Zo niet, dan wachten we af of een nieuwe aanval zich voordoet. Mocht dit het geval zijn, wat ik van harte niet hoop, wordt er verdere actie ondernomen.

Daar waar ik woensdag nog zoiets had van: “is een spoedafspraak niet een beetje overdreven?” wist ik nu dat het goed was dat ik bij de neuroloog was geweest. Ze nam mijn klachten zeer serieus en vond het goed dat ik aan de bel getrokken heb. Enigszins gerustgesteld ging ik naar huis.

Nu is het wachten op de oproep voor een MRI. En dan zien we wel weer verder. Op het moment gaat het best goed. Ik moet nog steeds oppassen voor onverwachte bewegingen, maar die erge duizeligheid heb ik niet meer gehad. Nu weer het vertrouwen in mijn lijf terug zien te krijgen, want dat heeft een flinke knauw gekregen.

Het verhaal krijgt dus een vervolg maar ik weet nu nog niet wanneer. Zodra ik meer weet, zal ik jullie zeker op de hoogte houden.

Advertentie