Daar gaan we weer…

De afgelopen week was een week om snel te vergeten. Ik heb weer even ervaren hoe het is, om hulpbehoevend te zijn. Voor iemand die altijd graag zelf de regie in handen heeft, voelt dit verre van prettig. Ik zal in het kort samenvatten wat er is gebeurd zodat jullie op de hoogte zijn en ik het niet iedere keer weer opnieuw hoef te vertellen. Hierna wil ik het ook weer heel snel vergeten.

Ik had de vorige week weer meer last van duizelingen en oorsuizen. De ene dag ging beter dan de andere. Donderdag voelde ik me helemaal niet goed. Met mijn ervaringen van januari nog in mijn achterhoofd, was ik meteen alert en maakte ik voor vrijdag een afspraak bij de huisarts. Zij schreef medicatie voor en verwees me door naar de KNO-arts. Vanaf maandag ging het helemaal mis. Ik voelde me hondsberoerd. Duizelig en misselijk. Ik kon geen eten en drinken meer binnen houden. Niet zelfstandig lopen. Alleen maar plat op bed liggen. De voorgeschreven medicatie hielp niet. Uiteindelijk dinsdag een spoedafspraak bij de KNO. Die kon eigenlijk niets vinden en vond het meer waarschijnlijk dat de klachten MS gerelateerd waren. Vervolgens een spoedconsult bij de neuroloog. We zijn van 13.30 tot 16.00 uur in het ziekenhuis geweest, de ene vraag en test na de andere. Ik, helemaal hondsberoerd, heb hangend in mijn rolstoel alles doorstaan. Helaas uiteindelijk geen diagnose. Toen het woord opname werd genoemd vanwege uitdrogingsgevaar, wilde ik meteen het liefst naar huis. Ik was er helemaal klaar mee. Thuis kon ik ook rusten, proberen om weer wat eten en drinken binnen te houden en op te knappen.

Inmiddels een paar dagen verder, gaat het elke dag wat beter. Ik merk vooruitgang, weliswaar langzaam maar het gaat vooruit. Ik vind het heel lastig om zo afhankelijk te zijn van anderen. Het frustreert me nog het allermeest dat er niets gevonden wordt. Het vertrouwen in mijn lijf is weg. Zo ook mijn positiviteit. Het zijn onbegrepen en heel vervelende klachten.

Ik voel me mezelf niet als ik niet kan zorgen voor mijn gezin, als ik niet kan werken, met de honden kan lopen, het huishouden kan doen, fietsen, autorijden. Ik wil niet zo’n hoopje ellende zijn. Ik wil dit gewoon niet…. daar word ik boos van, radeloos, teleurgesteld, gefrustreerd en moedeloos. Ik vind het heel moeilijk om hiermee om te gaan.

Vanmorgen heb ik een telefonisch consult gehad met mijn eigen neuroloog. Zij begrijpt mij en wil toch verder onderzoek om te kijken waar dit vandaan komt. Een evenwichtsonderzoek en waarschijnlijk nogmaals een consult bij de KNO-arts. Over vier weken heb ik een afspraak met haar en dan bespreken we het plan van aanpak.

Voorlopig wil ik met rust gelaten worden en neem ik alle rust en ruimte die nodig is, om mijn lijf weer te laten herstellen.