Gaat het MiS?

Gaat het, MS? Of gaat het MiS? Je gaat je nu toch niet weer laten zien? Het is net een krappe vier maanden geleden dat we kennis gemaakt hebben. Ik ken je nog wel, ben je echt nog niet vergeten. Dus blijf gerust waar je bent, zoals afgesproken. Ik zou braaf elke dag mijn Little Blue One nemen en in ruil daarvoor zou jij wegblijven, diep in mijn innerste verstopt. Afspraak = afspraak, toch?

Bij nader inzien bedenk ik me dat er sprake is van een eenzijdige afspraak. Mijn MS is onvoorspelbaar, grillig en houdt zich niet aan afspraken. Mijn neuroloog had me al gewaarschuwd: bij hoge temperaturen (sauna bezoek, warm zomerweer, koorts), kun je last krijgen van de klachten die je tijdens een schub hebt ervaren. Zoals altijd denk ik dat dat wel aan mij voorbij gaat. Yeah right, wishfull thinking.

Als de eerste zomerdag zich aandient in mei, met tropische temperaturen, geeft mijn MS het eerste teken. Pas op, ik ben er nog steeds. Be carefull… Een aantal dagen later krijg ik last van mijn linker bovenbeen. Het wil niet mee, voelt zwaar, voelt vervelend. Mijn linker arm en hand voelen anders dan anders, zwaar, gevoelloos en dik. Mijn dagelijkse wandelrondes met de hondjes worden lastig. Mijn wekelijkse wandelronde met mijn overbuurvrouw wordt afgezegd. Ik word weer eens met de neus op de feiten geduwd en ik vind het verre van leuk.

Er vindt overleg plaats met de MS verpleegkundige en zij overlegt met de neuroloog. Advies om vooral rust te nemen en bij verergering van de klachten aan de bel te trekken. Er wordt urine onderzoek gedaan om een blaasontsteking uit te sluiten. Een ontsteking in je lichaam, wat voor ontsteking dan ook, kan ook de MS klachten triggeren. Gelukkig geen blaasonsteking, dan maar rust nemen, zoveel als mogelijk is.

Op een werkdag, kom ik al strompelend op mijn afdeling aan. Van de parkeerplaats tot bij mijn bureau is eigenlijk al teveel. Ik besluit de volgende dag vrij te nemen. Maar mijn baas besluit om me ziek te melden. Als ik me twee dagen later toch weer meld op het werk, moet ik op het matje komen. Dit klinkt erger dan het is, want hij heeft het allerbeste met mij voor. Ik wil graag de komende week vrij nemen om te herstellen van hetgeen me nu overkomt. Hij vindt het beter dat ik (weer) ziek gemeld word. De drempel om me ziek te melden moet volgens hem drastisch omlaag. Vrije dagen zijn er om leuke dingen te doen, niet om te herstellen.

Met enige weerstand, neem ik zijn woorden aan en ga ik naar huis. Om te herstellen. Ik mag pas terugkomen als ik me weer topfit voel. Ik maak van dat topfit fit, want topfit voel ik me al maanden niet meer en ik vraag me ernstig af of ik me ooit weer topfit ga voelen…

Zo MS, ik geef me gewonnen. Deze ronde is voor jou. Terwijl de caravans uit de winterstalling gehaald worden, de zwembaden gevuld worden, de avonden gevuld worden met de geur van BBQ, loop ik in de vroege ochtend rustig een rondje met de hondjes en blijf ik de rest van de dag binnen, in de koelte van ons huis. Heel voorzichtig kijk ik op weeronline. Nog een paar dagen afzien en dan kan ik ook weer gaan genieten van het buitenleven…