Een MedeStrijder is niet meer

Lange tijd volgde ik de blogs van Harriëtte, een MedeStrijder met de diagnose PPMS. De meeste agressieve vorm van MS gekenmerkt door progressieve achteruitgang. Alhoewel ik haar nooit persoonlijk heb ontmoet, heb ik wel het gevoel dat ik haar beter heb leren kennen door haar blogs en haar reacties op mijn blogs. Ze was heel eerlijk en open over haar MS. Over wat de MS haar aandeed en ontnam. Keer op keer. Toch krabbelde ze na iedere tegenslag weer overeind.

Soms was ze boos in haar blogs. Boos op het leven, boos op de MS, zelfs boos op MS lotgenoten. Mensen die enthousiast schreven over sportieve challenges die ze aangingen. Wat nou positief met MS? Voor haar niets positiefs aan omdat ze alleen maar achteruit ging. Toch mocht ik van haar een donatie ontvangen toen ik zelf ging klimmen tegen MS. Zo bijzonder. Dat kenmerkte de band die we in korte tijd online opgebouwd hadden.

Ze las mijn blogs en reageerde met enige regelmaat hierop. Ik las haar blogs en soms vond ik ze angstaanjagend. Stond dit mij ook te wachten in de toekomst? Ik werd er intens verdrietig van.

29 juni 2018 schreef ze dat ze wederom een paar stappen terug had moeten zetten op de MS ladder. 1 juli 2018 schreef ze dat ze besloten had om ermee te stoppen. Om het hef in eigen handen te nemen en een datum te plannen wanneer ze MS vrij zou zijn, voor altijd. Haar laatste geschreven woorden:

De komende blogs gaan over de komende maanden, de MS… het regelen van alles, en alles wat erbij komt kijken.

Ze had besloten dat het in januari moest gaan gebeuren, op haar 53ste verjaardag. Dan zou de cirkel rond zijn. Helaas vielen ook die plannen in duigen en werd ze ingehaald door de MS.

Ondertussen was ik bij aan het komen van mijn klimavontuur. Probeerde ik mijn hoofd koel te houden in de hitte van de afgelopen zomer. En besloot ik om even afstand te nemen van het bloggen. Daardoor heb ik haar laatste blogs niet gelezen. Zondag 30 september bedacht ik me ineens dat ik al heel lang niets meer van Harriëtte had gehoord. Bij het lezen van haar laatste blog, kreeg ik de koude rillingen. Ik besloot om haar een berichtje te sturen in de hoop dat ik nog niet te laat was.

Maar de volgende dag kreeg ik een berichtje van haar man Frans, dat ze op 16 juli 2018 rustig ingeslapen was. Damn, ik was gewoon te laat…. Ik kon het niet loslaten en besloot om Frans privé te mailen. Ik moest hier iets mee, voor mezelf om het een plaats te geven. Voor Harriëtte als een soort van laatste eerbetoon. En dat wordt deze blog….

Lieve Harriëtte, een MedeStrijder, maar bovenal de droomvrouw van Frans, een trotse moeder, een dappere vrouw, een erg geliefd en nu zeer gemist persoon. Jij bent MS vrij,  je hebt je vleugels uitgeslagen naar betere oorden. Heel erg bedankt voor het warme contact dat we hadden. Jij bent en blijft een voorbeeld voor mij.

Waar je ook bent, het ga je goed…

 

Advertentie