Ook gelukkige mensen kennen verdriet

Op het moment dat je dit leest, hoor ik je al denken: een tijd geleden schreef ze eenmalig een blog met een update. Nu alweer een blog? Echter, er is iets gebeurd in ons gezin wat me dusdanig bezig houdt, dat ik het even van me af moet schrijven. En waar kan dat beter, dan in een blog?

We hebben namelijk heel onverwacht afscheid moeten nemen van onze lieve viervoeter Trude. Onze mooie en lieve zwarte diva, onze glimworm. Ten tijde van mijn diagnose en de jaren erna tijdens het verwerkingsproces, heb ik zoveel vreugde, liefde en plezier gehad van onze lieve hond. Ik zou echt tekort schieten als zij niet een prominent plekje verdient op mijn website. Vandaar deze blog.

Afgelopen dinsdag was er nog niets aan de hand. De volgende ochtend echter kwam ik beneden en trof ik haar erg benauwd aan. Ze heeft nog iets gegeten en vervolgens wilde ik een stukje gaan wandelen maar dat wilde ze niet. Ze wilde zelfs geen koekje meer, en dat wil wel wat zeggen voor deze veelvraat.

Ik kon om 08.30 uur bij de dierenarts terecht. Er werd geluisterd naar haar hart en longen en er werd een röntgenfoto gemaakt. Op deze foto was een sterk vergroot hart te zien en een groot infiltraat in haar linker long. Op een röntgenfoto is niet zichtbaar of dit een ontsteking of een tumor betreft.

De dierenarts stelde voor om te starten met een flinke antibioticakuur. Mocht het een ontsteking zijn, dan zouden we die hiermee aanpakken. Als dit niet geval was, wisten we dat we met iets veel ernstigers te maken hadden. Ze kreeg ter plekke een injectie met antibiotica en een vochtafdrijvend middel. Vervolgens kregen we voor een week tabletten mee voor het hart, antibiotica en vochtafdrijvende medicatie. Ze kon een dagje opgenomen worden om aan de zuurstof te liggen. Op mijn vraag of het verantwoord was, dat ik ze mee naar huis zou nemen, werd positief gereageerd. Mits ik haar volledige mandrust zou geven die dag. Hopelijk reageerde ze goed op de medicatie en zou het morgen een stuk beter gaan.

Eenmaal thuis, wilde ze niet meer zelf lopen. Ik heb haar naar binnen gedragen en op haar kussen gelegd. De benauwdheid werd alleen maar erger. Inmiddels onze zoon erbij geroepen, die online les had, want ik vertrouwde het niet. Ik had meer en meer het gevoel, dat ze er tussenuit aan piepen was. Op een gegeven moment raakte ze buiten bewustzijn en hadden we in de gaten dat we haar gingen verliezen. Een kwartiertje later is ze rustig ingeslapen en zaten wij vol ongeloof op de grond langs haar kussen te overdenken waar we zojuist getuige van waren geweest. Onze lieve Trude was er niet meer.

We hebben haar nog de hele middag thuis gehad, zodat we afscheid konden nemen. Dat was erg fijn. Ook voor onze andere hond, die af en toe kwam kijken bij haar. Om 19.00 uur hebben we haar weggebracht naar Dierenuitvaartcentrum Venlo waar ze een watercrematie krijgt. Daar hebben we definitief afscheid genomen. We hebben heel wat traantjes gelaten gisteren en de traantjes zitten vandaag nog steeds hoog.

We gaan haar ontzettend missen en tegelijkertijd ben ik ontzettend dankbaar dat ze bij ons haar gouden mandje gevonden heeft en dat we bijna 10 jaar van haar hebben mogen genieten. Ik ben nog steeds een gelukkig mens, maar ook gelukkige mensen kennen verdriet. En verdrietig ben ik, heel erg zelfs…..